Το βάπτισμα στη βιομηχανική εποχή δεν είναι απλή υπόθεση.
Το Κράτος δεν είναι προετοιμασμένο για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο Λαύριο.
Από το 1865 μέχρι το 1870 συγκροτεί τρεις διαφορετικές επιτροπές σε μια προσπάθεια να εκτιμήσει την αξία και να ρυθμίσει το καθεστώς της εκμετάλλευσης.
Στην πορεία, η κατάσταση περιπλέκεται όταν διαπιστώνεται ότι έχουν αξία και οι εκβολάδες, «φτωχά» μεταλλεύματα που είχαν απορριφθεί από τους αρχαίους κατά το ξεδιάλεγμα στην εξόρυξη.
Η κυβέρνηση σχηματίζει την άποψη ότι η αξία τους είναι πολύ μεγάλη και ότι ο Σερπιέρης δεν έχει το δικαίωμα εκμετάλλευσής τους.
Ο επιχειρηματίας, αντίθετα, υποστηρίζει ότι οι εκβολάδες είναι μέρος της εκμετάλλευσης.
Το 1870, η αντιπαράθεση αυτή οδηγεί στο λαυρεωτικό ζήτημα.
Οι εξελίξεις φέρνουν την ελληνική κυβέρνηση αντιμέτωπη με τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, που θέλουν να προστατεύσουν τα συμφέροντα της εταιρείας.
Ο καιρός περνά, λύση δεν βρίσκεται, και το λαυρεωτικό ζήτημα προκαλεί σημαντικά προβλήματα στις εργασίες της εταιρείας και κρίση διαρκείας στην κυβέρνηση.
Χρειάστηκαν τρία ολόκληρα χρόνια και η παρέμβαση του επιχειρηματία Ανδρέα Συγγρού για να δοθεί λύση.